Wil je mijn hand even vasthouden?
Twee weken geleden kwam ik op internet een prachtig gedicht tegen dat dit mooi verwoordt. Het gedicht begint met de volgende regels:
Wil je... mijn hand even vasthouden?
Ik heb je niet nodig om mij te redden
Je hoeft niets te fixen
Je hoeft mijn pijn niet te dragen
Maar wil je gewoon mijn hand vasthouden?
(lees het hele gedicht onderaan dit artikel)
Dit is zo belangrijk en helpend! "Wanneer komt een rouwtherapeut dan in beeld?" vroeg iemand mij toen we spraken over de diepe rouw in Rotterdam en rouw in het algemeen.
Dat verschilt, er is geen eenduidig antwoord te geven. Soms kan een rouwtherapeut aan het begin, kort na de gebeurtenis, de mensen bijstaan door te luisteren en te laten weten dat ze er zijn en klaarstaan om vragen over het rouwproces te beantwoorden. Ik hoor vaak dat mensen behoefte hebben om te weten of hun rouwproces normaal is of dat de klachten die ze ervaren, bij rouw horen. In zulke gevallen kan de steun van een rouwtherapeut nuttig zijn.
Wat vooral belangrijk is in deze eerste periode, is het delen van gevoelens met mensen uit je omgeving en mensen die vergelijkbare ervaringen hebben gehad. Onthoud vooral dat het heel normaal is om verdrietig te zijn. Verdriet hoort bij het rouwproces
Als het je niet lukt om met anderen te delen, als je geen aansluiting vindt of niet meer weet hoe je met je verdriet om moet gaan, dan is het raadzaam om de steun van een rouwbegeleider te zoeken. In de praktijk zie ik mensen vaak pas na een half jaar tot een jaar, of zelfs na 10 jaar.
De allerbelangrijkste graadmeter is echter de persoon zelf. Als je het gevoel hebt vast te zitten in je emoties, twijfelt of steeds meer andere klachten begint te ervaren, is het goed om contact op te nemen met een rouwtherapeut. Maar tot die tijd... zorg voor elkaar, zoals zo mooi in dit gedicht verwoord:
Wil je... mijn hand even vasthouden?
Ik heb je niet nodig om mij te redden
Je hoeft niets te fixen
Je hoeft mijn pijn niet te dragen
Maar wil je gewoon mijn hand vasthouden?
Ik heb je woorden niet nodig
Je gedachten
Je schouders om mij te dragen
Maar wil je even bij me komen zitten?
Terwijl mijn tranen stromen
Terwijl mijn hart breekt
Terwijl mijn geest mij voor de gek houdt
Wil je mij met jouw aanwezigheid laten weten dat ik niet alleen ben, terwijl ik afdwaal in mijn onbekende binnenwereld?
Want mijn duisternis is van mij om te ontmoeten
Mijn pijn is van mij om te voelen
En het is aan mij om mijn wonden te genezen
Maar wil je hier bij mij komen zitten, terwijl ik de moed heb het allemaal aan te kijken?
Want ik ben licht vanwege mijn duisternis
Mooi vanwege mijn gebrokenheid
En sterk vanwege mijn zachte hart
Maar wil je mijn hand liefdevol vasthouden, als ik soms in het donker reis?
Ik vraag je niet mijn duisternis weg te nemen
Ik verwacht niet dat je mijn dag opvrolijkt
En ik geloof niet dat je mijn pijn kunt genezen
Maar ik vind het fijn als je een tijdje bij me komt zitten en mijn hand vasthoudt, totdat ik de weg uit mijn schaduwland vind.
Wil je… mijn hand vasthouden tot ik weer terugkom?'
Bron: Zoe Johansen